Staken en Spontaniteit

Hasseltse treinbestuurders staken voortaan
niet aangekondigd, maar spontaan.

Passagiers nemen voortaan de wagen
niet na het ontbijt, maar na vergeefs bezoek
aan het station, en met holle magen.

Als dat zomaar kan, en wij dat nu ook nog
met onze mooiste woorden gaan omschrijven,
weet dan, vergeef me dat ik het hier blog:
reporters, jullie klinken als oude wijven!

(Onaangekondigd, dàt is het antoniem van aangekondigd.)

Nederlanders te streng, Belgen te ...?

Je hoorde het al: Jeroen Brouwers weigert zijn prijs. Dat wekt vragen op: is Brouwers dan een geldwolf? Of is hij integendeel van mening dat de prestigieuze Prijs der Nederlandse Letteren aan indexering toe is?

Cultuurminister Bert Anciaux is alvast de laatste mening toegedaan, en vindt dat de prijs een reglementswijziging moet ondergaan. Op zich een edele leus, en om die reden niet onverdienstelijk. Spijtig genoeg waagt hij zich aan volgende uitspraak, als antwoord op de vraag of zo'n reglementswijziging überhaupt kan:

"Natuurlijk wel. Zoiets kun je regelen in één dag. Maar blijkbaar hecht men in Nederland meer waarde aan zo'n reglement. Tja, regeltjes. Misschien ben ik wel honderd keer minder intelligent dan sommige van mijn collega's, maar als het over mensenkennis gaat..."

Allé, onze taalunie wordt weer olijk gevierd. En dat, uitgerekend in een debat omtrent de prijs die de taalunie zou moeten bevestigen in haar eenheid. Ik Belg trek me terug na deze nul-één voor België —niet omdat ik aan het verliezen ben, neen hoor, maar wegens mijn overschot aan mensenkennis.

Woord van deze Week

Ach ja, waarom niet. Ik verloor mijn kuisheid reeds enkele dagen terug met pandaporno, dus waarom zou ik jullie niet op de hoogte stellen van dit woord van deze week, op de Taaltelefoon van Vlaanderen.be :

Bambiseks dus, ook wel vanilleseks. Om maar te tonen dat seks nu overal en altijd, op elk moment en elke stek moet kunnen. Ook op Vlaanderen.be, de naar verluidt kindvriendelijke website van de Vlaamse overheid.

Ik ben al bij al te lijvig om dit te laken —misschien herinner ik me te levendig hoe ik als puber in mijn broek zat. Wat opvalt is het eerherstel van het woord seks, dat tien jaar terug te kampen had met wel zeer ongewenste connotaties. Lees de tekst hierboven opnieuw, en beeld je in hoe een Vlaming het zou gelezen hebben, kort na bekendmaking van Dutroux' mishandelingen. Toen zou dit echt niet gekund hebben —zeker niet op Vlaanderen.be.

Anno 2007 slepen we de rest van het debat van toen —met zo vaak enkel dooddoeners als argumenten in de strijd— wel rustig mee: cordon sanitair / België, land dat blijft of barst / ...en alles dat ruikt naar discriminatie, de vlag die elk jaar meer dekt dan het jaar ervoor, zo veel meer dan alleen haar aloude lading, racisme.

Niet dat deze kwesties simpel zijn, maar dat is seks evenmin... en die heeft zich wel bevrijd. De baldadige, Dutroux-achtige associaties worden nu geduid met de (pleonastische) benaming "zinloos geweld". En seks gaat vrijuit.

En zo gaat seks dus vlot over de tong, bij jong en oud, op alle media, op elk station. Als er hier nog één twaalfjarige durft beweren dat hij niet weet waar de kindjes vandaan komen... "ge hebt een zwart kruis op uw voorhoofd," zo sprak mijn oma dan.

Dat het leven zin heeft, bewezen uit het ongerijmde

Moest leven alleen lijden zijn,
dan had de mens, zijn aangeboren
luiheid en honger getrouw,
zijn voortplanten al lang gestaakt
en zich, als ersatzlust, kapot gevreten.

(Hoewel ze daar in sommige landen
naar het schijnt wel het handje van hebben.
Als je dat ziet, ja, dan denk je
dat is de onzin van het leven.)

Panda's bewijzen het, opnieuw ongerijmd,
door in gevangenschap slecht te presteren.

Echt schattig heb ik ze
gevangen nooit gevonden.

Lofdicht op Ryanair

(foto Belga)

Ach Tony, ik klant heb er nooit mee gezeten
dat jij ze al jaren —eenentwintig— zag vliegen:
je vlag tussen vleugels, vervuld van de vlijt
van stewardessen, die onze dorst kwamen lessen
wanneer wij weer eens goedkoop kwamen vliegen
—zonder eten. En jij maar kijken, aldoor omhoog.

Moge iemand, god of duivel, je in zijn armen wiegen
nu jij voorgoed van de wereld scheidt.

SMS-Poëziewedstrijd Odegand, Het Verslag

Zwaar na datum maar onversaagd schrijf ik jullie vandaag mijn verslagje van 15 september, dat aansluit op een eerdere en nog eerdere post. Het was een dag van Gent, van water en van poëtische woordenvloed. Ziehier de resulterende bundel, die met een oplage van 8000 exemplaren zeldzame toppen scheert in het Vlaamse poëzielandschap anno 2007:



De foto spreekt: hamsteren kon! Deze exemplaren verkreeg ik via mijn collega Thomas, die dinsdag (25 september) Monteverdi ging horen in de Bijloke. Deel van het Festival van Vlaanderen, genoot ook deze voorstelling van poëzie-bekleding: een bundel op elke stoel, poëzie voor elk. (Eigenlijk portretteert de foto enkel de bundels in een tweede leven, die Thomas voor mij van de vensterbanken en de grond scharrelde, om er mij en enkele toekomstige lezers mee te plezieren. De verrimpelde exemplaren heeft hij laten liggen, de meest intacte bracht hij mee —oh, tragiek die uitgaat van recyclage.)

Maar laat ons de poëzie-uitreiking zelf eens schetsen. Aanvang om 13h30 in het Gentse Stadhuis, mochten wij met de groep laveren langs lege zalen als deze:

die een politiek bewust Gentenaar misschien niet onbekend voorkomen. Aan het spreekgestoelte—

—traden achtereenvolgens Bart Vandesompele (hoofd communicatie Base), Lieven Decaluwe (Gents schepen van cultuur) en Dimitri Casteleyn (juryvoorzitter en bovendien niet onverdienstelijk dichter) aan.

En daar kwam de hoofdprijs. Winnaar werd Régis Dragonetti, met scherven aan de lippen. Ik ben er nog niet uit of hij een artiestennaam hanteert, maar hij is vermoedelijk toch van vlees en bloed —hij had in ieder geval ouders, die de prijs in ontvangst kwamen nemen. Teneinde deze hulde niet onbelicht te laten, heeft mijn liefste zich in haar stoutste schoenen laten trekken op dit plaatje,


Verder nog 25 gedichten, van 22 auteurs, waarvan ik er twee bijzonder wil vermelden.
Vooreerst Barbara Van Ransbeeck, daar ze zich behalve verdienstelijk dichtster ook al minister-inspirerend verhalenschrijfster toonde. Ten tweede Eddy Van Daele, die als enige auteur met niet minder dan drie sms-gedichten in de bundel voorkomt, en met zijn humoristische versjes misschien wel het meest van allemaal weet te ontwapenen (in een stijl die hij deelt met andere poëten)...
Als slot één van zijn drietal, zoals ook gepubliceerd op smsblog.be.

Het keverjaar 2007 bood een mooi
perspectief op massa's meikeverseks.
Helaas, dankzij de entomoloog
eindigde ons feestje op sterk water.